Wniosek o zabezpieczenie w sprawie o kontakty

Kontakty z dzieckiem są niezależne od władzy rodzicielskiej w sensie prawnym, pills możliwość jednakże wykonywania przez rodzica obowiązku i prawa do pieczy nad dzieckiem, medicine wychowania dziecka wynika również z faktycznej styczności i innych kontaktów z dzieckiem. Jeśli rodzic jest ich w ogóle pozbawiony, to nie ma możliwości sprawowania pieczy nad dzieckiem i jego wychowania. Wniosek o zabezpieczenie w sprawie o kontakty służy zapewnieniu tymczasowo, to jest na czas trwania postępowania, określeniu zakresu kontaktów.

W każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd można żądać udzielenia zabezpieczenia, a sąd może go udzielić przed wszczęciem postępowania lub w jego toku – art. 730 § 1 i § 2 Kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z art. 730(1) § 1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego, udzielenia zabezpieczenia może żądać każdy uczestnik postępowania, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia. Interes prawny istnieje wtedy, gdy brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie. Jak wynika z treści art. 738 Kodeksu postępowania cywilnego, sąd rozpoznaje wniosek o udzielenie zabezpieczenia w jego granicach biorąc za podstawę orzeczenia materiał zebrany w sprawie. Istotą postępowania zabezpieczającego jest również i to, że postępowanie to nie może zmierzać do pełnego rozpoznania zasadności roszczenia – art. 731 Kodeksu postępowania cywilnego. Wynika to z jego funkcji, która polega na udzieleniu ochrony prawnej o tymczasowym charakterze.

Zgodnie z treścią art. 113 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy (art. 113(1) § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Rola sądu opiekuńczego powinna mieć rolę posiłkową, w tym znaczeniu, że decydującą jest zawsze wola rodziców będąca w zgodzie z dobrem dziecka. Zasada ta zakłada również pierwszeństwo czynności mediacyjnych przed postępowaniem dowodowym. Spojrzenie na relacje rodziców z dzieckiem jak na pewien dynamiczny, zmienny w czasie proces, którego celem powinny być kontakty w jak najszerszym zakresie, nie zwalnia samych rodziców oraz sądu od uwzględnienia aktualnej sytuacji, więzi, relacji z dzieckiem oraz kwalifikacji wychowawczych rodziców.

Zdarza się, że wyniki opinii biegłego psychologa sporządzanej dla potrzeb sprawy sądowej pozwalają na nabycie przez rodziców wiedzy zakresie tego, iż obowiązkiem rodzica jest ochrona dziecka, dbanie o jego dobrostan psychofizyczny, z czym sprzeczne jest informowanie dziecka o sprawach przeznaczonych dla rodziców, wikłanie w konflikt rodziców, powodowanie poczucia winy u dziecka i poczucia odpowiedzialności za samopoczucie rodzica. Tak samo oczywiste jest, iż żadne z rodziców nie może podważać autorytetu rodzicielskiego drugiego rodzica, ponieważ dziecko wykorzystuje rozbieżność zdań do manipulowania sytuacją, manipulowania opiekunami (ojcem, matką, dziadkami) w najkorzystniejszy dla siebie sposób.

Z opinii biegłego psychologa może wynikać, że dziecko – zadbane pod względem zaspokojenia potrzeb socjalno-bytowych, permanentnie zaniedbywane jest pod względem zaspokojenia potrzeb psychicznych, a jego relacje z każdym z rodziców są nieprawidłowe z różnych przyczyn. Tym bardziej pożądane powinno być wyważone podejście do dziecka ze strony każdego z rodziców, jednakże separowanie dziecka od jednego z rodziców jest niezasadne. Pozytywne jest wsparcie dla dziecka i rodziców ze strony psychoterapeuty, natomiast izolacja rodzica nie jest wskazanym środkiem naprawy sytuacji.